Մի դարավոր կաղնու տակ
Խոզը՝ ագահ ու անհագ,
Այնքան կաղին զխտվեց,
Որ ցած ընկավ ու փռվեց:
Զարթնեց քնից ու տակից
Ծառը փորեց արմատից:
-Ի՞նչ ես անում,այ անգետ,-
Ագռավն ասաց վերևից,-
Խա՞ղ ես անում ծառի հետ,
Կչորանա արևից:
-Չորանում է՝ չորանա
Ինձ ի՞նչ օգուտ՝ զորանա,
Միայն կաղին ունենամ,
Ուտեմ, պառկեմ, գիրանամ:
-Այ ապերախտ կենդանի,
Ո՞վ քեզ նման վիզ ունի,
Իր կույր աչքով չի տեսնի,
Որ կաղինը հյութալի
Լոկ այս ծառն է ձեզ տալի,-
Ագռավն ասաց խոզուկին,
Էն կախ գլուխ կուզիկին: